Warme douche versus een duik in Noordzee.
Ik was vorige week vijf dagen op Schiermonnikoog. Samen met een goede vriendin. Een appartement gehuurd bij de eerste boerderij vanaf de boot. Dus overal lekker een eind vanaf. Wij waren hier niet om een beetje te ontspannen. Nee, wij gingen vasten, loslaten. Vijf dagen alleen groentesap.
Nu zie ik je al denken dat kan toch niet zonder begeleiding en die wil zeker alleen maar afvallen, maar daar ging het allemaal niet om. Ten eerste was ik in de super handen van iemand die hier specialist in is en ten twee wilde ik me vooral weer schoon voelen van binnen. Loslaten van oude shit, letterlijk zeg maar.
Dus met een rugzak vol groente en een slow juicer tussen ons in kwamen we aan op Schier. De wandeling naar het strand van ruim een half uur werd voor de één al snel een meditatief moment en was voor de ander na twee keer saai (dat was ik). Maandag keken we uit over een stralende, in zon gebaden Noordzee. Dinsdag toen het weer koud en bevolkt was, gingen we erin. De zee in. Nu moet ik er even bij zeggen dat ik best in ben voor diehard dingen. Maar fuck, in maart in de Noordzee springen zou ik uit mezelf niet bedacht hebben.
Ik ga normaal gesproken voor warmte, niet voor koude.
Ik kies toch vaak voor de aangename, comfortabele variant op dit gebied. In dit geval de warme douche in plaats van een koude, niet erg vriendelijke Noordzee. De eerste keer moesten we eerst door twee ondiepe poelen waarbij het water voor mijn gevoel letterlijk in me sneed. Allemachtig wat koud. Enigszins krampachtig ademhalend liet ik het niet op me zitten en liep in m’n blote kont achter vriendinnetje aan de zee in. Toen ik daar eenmaal liep waren de gedachten en twijfels trouwens weg. Focus op ademhalen dat was eigenlijk het enige wat ik nog kon om deze opdracht te volbrengen. Want ja, zo zag ik het toch wel een beetje en ik ben dan zo iemand die opdrachten graag goed doet.
Helemaal onder water geweest en naar ademhappend terug gelopen om me zo snel mogelijk weer in de kleren te hijsen. Terwijl het eigenlijk helemaal niet koud was. Vanbinnen, in mijn lijf, brandde het vuurtje gewoon door. De volgende dag had ik behoefte aan een lange wandeling, dus trok er alleen op uit naar de west kant van het eiland. Daar alleen zittend op een duintop met uitzicht over een enorm wijds strand had ik zeer blije momenten met mezelf. Toet in de zon, wind in de haren. Erg comfortabel, erg fijn. Daar in verbinding met de natuur ben ik thuis.
En toch, die Noordzee bleef wel trekken. Het was wel een bijzondere ervaring.
Dus toen ik donderdag enigszins wankel na een heftig loslaat procesje weer bij de zee stond, nu in stralende zon, ging ik er toch nog een keer voor. Razend snel in en uit en stond binnen een 1 minuut weer met kleren aan op het strand. Enigszins benijdend keek ik naar vriendinnetje die rustig de tijd nam en langzaam en bewust nog maar eens een duik nam, waarna ze zich op haar gemakje af begon te drogen.
Hm, ok dit kan blijkbaar toch anders. Dus de allerlaatste dag van ons verblijf liepen we nog een keer over het inmiddels ook voor mij, meditatieve pad naar zee. Ik voelde me schoon van binnen, sterk van buiten. Heel bewust en langzaam gingen de kleren uit en wij, als ongetemde vrouwen liepen samen hand in hand de zee in. Haar los, kopje onder. We gingen onze eigen route en op de terugweg uit de zee kwam er een schreeuw uit me. Gewoon even heerlijk fijn schreeuwen over een heel groot, leeg strand. Ik stond in mijn blootje in de wind met een gevoelstemperatuur van nul, gewoon omdat het kon. Mijn binnenvuur is aan en daar is het heerlijk warm.
Waarom nu dit hele verhaal? Voor mij staat het symbool voor een keuze.
We kiezen vaak voor het fijne, leuke deel van het leven. Zijn meestal niet erg enthousiast om onze eigen schaduwstukken onder de loep te nemen. Vergelijkbaar met kiezen voor een warme douche in plaats van een koude zee.
En toch, telkens als ik kies voor het ervaren van mijn eigen schaduwkanten of de koude Noordzee kom ik bij beide ervaringen weer boven. En voel ik me beter dan ooit. Het omarmen van het donker, de koude, de schaduw. Het accepteren van de kracht die hier ook inzit. Het brengt mij uiteindelijk juist blijheid en lichtheid. We zijn zo geneigd alles vanuit een goed en fout te beschouwen, alles duaal te maken. Telkens te kiezen voor het fijne. Wat als we ook het donkere stuk er laten zijn? Het niet zo comfortabele deel? En daar geen ingewikkeld verhaal van maken en andere mensen de schuld van gaan geven, maar het er gewoon laten zijn. Dus eigenlijk niet te kiezen, niet voor het ene en ook niet voor het ander. Om vervolgens te ervaren en beseffen dat juist ook in de donkere, koud lijkende delen onze kracht zit.
Terug op de boot braken we het vasten met een appel. Na vijf dagen het eerste zoet wat ik proefde. Wat een overdaad, wat een luxe. Wat een ervaring, deze week. Letterlijk shit loslaten. We zijn het er over eens dat we allebei een soort drang hebben naar rauwheid. Want pas als je deze rauwheid ervaart, vind je ook de pure schoonheid die erachter verborgen ligt.
Nu thuis is het eten lekkerder dan ooit. Ik blader door kookboeken, denk aan nieuwe soorten groente en vind het allemaal even lekker. En ik ben lichter dan ooit. Geen idee hoe het zit met kilo’s, ik doe niet aan weegschalen. Maar ik ben licht in mijn lijf en licht in mijn hoofd. Helder, aanwezig. Mooie dingen ontstaan, andere verdwijnen. Het stroomt, net als die zee.
Enne die Noordzee duik kan ik iedereen aanraden! Wil je trouwens meer weten over vasten en individuele begeleiding hierin? Check dan de site van Hetty Kerssies: www.hettykerssies.nl.
En heb je zin om samen met mij samen iets leuks te gaan doen? Dat kan natuurlijk ook. Je kunt met mij struinen door bos en heide in Drenthe, op avontuur naar Ecuador of ik kan je creativiteit een boost geven. En je daarna heel praktisch ondersteunen met website & social media advies.