Het is even geleden dat ik voor het laatst een blog heb geschreven.
Het was even gedaan. Inspiratie was op. Er kwamen andere dingen op mijn pad, een leuke baan bijvoorbeeld. En een tijdje liet ik mijn eigen bedrijf gaan. Een bijzondere periode, zeer leerzaam ook. Veel van mijn eigen angsten en twijfels tegengekomen. Door verschillende lagen gegaan. Diep en juist ook heel hoog. Tot ik er uiteindelijk achter kwam dat de genomen afslag niet de juiste was. Of liever gezegd de manier waarop ik er invulling aan gaf. Aan de leuke baan.
Ik was vergeten waar ik ook alweer energie van krijgt, vergeten waar ik zelf nu echt gelukkig van word.
Vergeten dat ik had gekozen voor die leuke baan om wat rust te krijgen en om hiernaast verder te kunnen gaan met mijn eigen bedrijf. Ik voelde me opgeslokt door werk en was even kwijt waar ik zelf was gebleven. Tot ik tijdens een prachtige zwerftocht door Ierland weer thuiskwam bij mezelf en helderheid ontstond. En wat ik zag met die helderheid was dat ik dit mis! Schrijven, delen van inzichten, buiten zwerven door de natuur met mensen, even een stukje samen oplopen. Reizen en ook de manier van leven.
In Ierland begonnen we bij punt A, het dorpje Dingle.
En het enige wat we wisten was dat het einde punt B was, het dorpje Tralee. En hoe we dat dorpje Tralee zouden bereiken wisten we niet. Behalve dat het we zoveel mogelijk zouden lopen. We droegen alles op onze rug. Piepklein tentje, waterfilters, eten, konden gaan en staan waar we wilden. Wat een vrijheid!
En tijdens deze tocht van Dingle naar Tralee kwamen we uiteraard heel veel moois tegen op ons pad en veel symboliek. Ik ben degene die al een heel plan had, de kaart had bestudeerd, route had doorgelezen. Ronald mijn lief met wie ik samen liep, had daar en tegen helemaal geen plan. . En die combinatie maakte dat we ten eerste in Ierland waren en tweede daar helemaal van het pad afgingen, wat juist weer leiden tot hele mooie verassingen.
De eerste avond werden we uit een weilandje gejaagd door een groepje woeste paarden. En later toen we in ons tentje lagen in een omheind weitje was ik doodsbenauwd dat we weggejaagd zouden worden. Welke angsten je gedachten toch allemaal kunnen veroorzaken. Want behalve zacht briesende paardjes in de verte was er werkelijk helemaal niks aan de hand. We beklommen een knoetersteile berg, zonder pad. Gewoon omhoog. Waardoor we ons letterlijke blaren liepen. Namen vier liter water mee uit een beek die we vervolgens omhoog volgden, ook zeer symbolisch als je het hebt over onnodige balast meeslepen.
Werden bovenop de top beloond met een prachtig uitzicht over de kustlijn van Ierland en vriendelijke mensen die ons de weg wezen naar een mooi campeerplekje aan een spiegelend bergmeertje. Stonden later met ons tentje op een klif vlakbij de zee, ook spannend vond ik. Wat nou als we weggeblazen werden (weer die gedachten… wat nou als…). Dachten een hoge pas te gaan beklimmen maar bleven na een paar uurtjes staan bij wel een heel mooi beekje, want zo ontdekten we, er was helemaal geen haast. Er was niemand die van ons vroeg om op een bepaalde snelheid ergens aan te komen. We botsten tegen grenzen aan. Van ons lijf en van de omgeving. Zeiden nee tegen zeer aantrekkelijke voorstellen omdat we dachten dat we moesten doorbikkelen. Doorgaan, ook al deed het pijn. En kwamen terecht in een kneuterig dorpje met een fijn bed boven een toffe pub waar we even konden bijkomen. Toen we een week later in Tralee aankwamen, ons punt B, hadden we een helder, leeg hoofd en waren we heel veel verhalen en avonturen rijker.
Dus eigenlijk was de hele reis symbolisch.
Je begint met A, oftewel NU en je hebt een verlangen om naar B te gaan. Maar hoe dat weet je vaak zelf nog niet als je begint. En als je juist die controle kan loslaten ontstaan er bijzonder mooie dingen en openen zich paden die je vooral niet had kunnen verzinnen.
Na een week voelden we ontspanning, ruimte, vrijheid. Eindeloze mogelijkheden. En vanuit daar voelde ik dat ik eigenlijk juist heeeel erg graag door wil gaan met mijn eigen bedrijf. Dat ik niet minder reizen wil gaan organiseren maar juist meer! Dat ik meer buiten wil zijn om te coachen en dus te werken. En dat ik zeker dit jaar nog een mooie reis naar Ecuador ga organiseren, die deze keer nog een laagje dieper gaat.
En wat ons ook duidelijk werd tijdens deze prachtreis naar Ierland is dat ik dit niet allemaal alleen ga doen. Wel de individuele coaching trajecten, maar samen met mijn lief Ronald gaan we vanaf september reizen en jaartrajecten aanbieden onder de naam Zwerfkracht. Denk aan zwerfreizen door Ierland, struinen over het strand van Schiermonnikoog, een jaartraining in Drenthe en natuurlijk de reizen naar Ecuador.
En om nog even terug te komen op mijn verhaal, de natuur en het zijn in de natuur heeft mij de afgelopen maanden weer heel erg geholpen met het terugkomen bij mijn eigen natuur. Terug naar de plek waar eigenlijk alles heel moeiteloos gaat, waar er overvloed is, waar zoveel geluk is. En het besef dat dit er altijd is, soms vergeten we het alleen even. Maar het is er altijd, de blauwe lucht achter de wolken en we kunnen zelf kiezen waar we willen zijn. Verstrikt in de wolken of dansend in het blauw.
Ik wens je een hele fijn zomer. Heb je vragen? Behoefte aan reflectie deze zomer? Of een mooie reis deze winter? Ik hoor graag van je!