Eerder schreef ik al over het belang van nemen van rust, van het vinden van ruimte. Dit kan fysiek en juist ook in je hoofd. Het creëren van ruimte om je gedachten heen. Het vinden van rust in je hoofd. Niet alleen maar geïdentificeerd zijn met je gedachten en patronen. Maar daar uit kunnen stappen. Afstand kunnen nemen en kijken naar je gedachten. In plaats van je laten leiden door je oude patronen en overtuigingen, die meestal niet een erg vrolijke kant op willen.
Laatst was ik buiten aan het coachen met Marieke en ze vertelde dat ze zo genoeg had van alle gedachten in haar hoofd. Gedachten die afkeurend waren. Gedachten die maakte dat ze zich schaamde. Dat ze zich klein hield. Gedachten die er voor zorgen dat ze zich niet kon overgeven aan het moment, aan de situatie in haar leven. Net als een stel Vlaamse gaaien die hard aan het roepen waren naast ons.
We besloten haar belangrijkste overtuigingen te onderzoeken. “Ik verdien het niet om nu rust te nemen, om dingen uit te zoeken voor mezelf. Ik stel me aan. Ik moet me schamen dat ik hier een beetje loop te niksen.”
Ik stelde voor om die gedachten een plek te geven in het bos en te onderzoeken welk deel van haar deze gedachten heeft. Al snel viel haar oog op een heuveltje in het bos. Waarvan ze een mooi uitzicht had om het omliggende gebied. En hier liet de harde stem van de innerlijke criticus zich horen. “Wat fijn dat hij alles zo goed kon overzien. En haar onder de duim kon houden. Als zij klein bleef, bang om anders te zijn, zich bleef schamen, dan zou ze tenslotte ook niet uit zijn controle ontsnappen. En kon hij de touwtjes stevig in handen houden.” Bij nader onderzoek bleek deze criticus al heel lang aanwezig in haar, al sinds haar kindertijd. Waar haar vader de kritische ouder was, gedrag waarvan ze vroeger leerde dat het haar kon helpen. Maar wat nu niet meer nodig is.
Door dit te zien, door op de heuvel te gaan staan, door te voelen welke houding de criticus aannam, kon Marieke direct al afstand nemen van deze gedachten. Het was of ineens het plaatje duidelijk werd. Al terwijl ze op de heuvel stond werd haar duidelijk dat er zoveel meer is dan alleen deze gedachten die haar zo in de weg zaten. Er is zoveel meer ruimte. En die ruimte wordt zichtbaar als je afstand neemt van je gedachten. Dus in plaats van te denken “ik stel me aan, ik moet me schamen”, kun je ook denken “ah mijn innerlijke criticus is aan het kletsen en vindt dat ik me moet schamen”.
Dus hoe meer je je identificeert met je gedachten of met delen van jezelf, hoe meer ruimte ze gaan ze krijgen. En hoe vaster jij je draait in patronen die je waarschijnlijk al heel lang met je meeneemt en die nu niet meer nodig zijn in je leven. Als kind wel, gelukkig kon je toen een manier vinden om te dealen met de situatie. Die waarschijnlijk te maken had met een verlangen naar meer liefde, meer erkenning, meer gezien worden. Maar nu als volwassenen hoef je die strategieën niet meer uit te leven. Het mag anders. Je bent al genoeg. Je bent precies genoeg zoals je bent. Door in dit geval de innerlijke criticus het podium te geven werd direct duidelijk welke invloed hij heeft op de dagelijkse gang van zaken. En welk effect dit heeft op het gevoel van vrijheid en geluk.
Je hoeft ook zeker niet de strijd aan te gaan te gaan met deze delen in jezelf. Ze gaan en hoeven ook niet weg. Door ze te zien voor wat ze zijn kunnen ze wel een stuk minder ruimte gaan innemen. Ruimte die andere stukken van jou nodig hebben om zich te laten zien. De vrije vrouw bijvoorbeeld of het speelse kind. Uit deze ruimte komt creativiteit, nieuwe ideeën, nieuwe mogelijkheden. Geen angst, juist vertrouwen. En soms worden de oude patronen nog even getriggerd. Zodat jij weer kan zien welke situaties uit het verleden nog invloed hebben op het nu.
Iets nieuws kan pas ontstaan als er ruimte komt in het oude. Dus eerst zakken, met je voeten op de aarde gaan staan. Het moment voelen. Je lichaam voelen. Helemaal aanwezig zijn. En dan kijken naar de gedachten die voorbij komen als wolken aan de lucht. Wat zie je? Wat herhaalt zich constant? Eigenlijk zijn ze een opening deze gedachten, een kans. Als je er afstand van kunt nemen, je ze kunt zien voor wat ze zijn, bieden ze je een opening naar ruimte. En vanuit die ruimte waarin jij loskomt van oude overtuigingen, waarin jij ze kunt zien voor wat ze zijn, daar ontstaat een andere actie. Een andere beweging. Een besef dat je veel meer bent dan de gedachten die je het leven zo moeilijk maken. Het kan anders. Het mag anders. Als jij het ook wilt. Als je klaar bent om het gevecht op te geven. En dat merk je wel. Je kunt het voelen als je er klaar mee bent. Als je in de gaten krijgt dat jijzelf degene bent die je eigen lijden veroorzaakt.
Moeilijke situaties zul je altijd tegenkomen in je leven, ieder in een eigen vorm. Alleen jij kunt kiezen hoe je hiermee om gaat. Ook nu, in de huidige situatie om ons heen. Ook voor mij is het spannend. Het niet weten hoe het verder gaat. Niet weten of er over drie maanden nog genoeg geld binnenkomt. Als ik me zou laten leiden door die angst dan kies ik binnen no-time voor zekerheid.
Als ik me laat leiden door het moment, door het leven, met vertrouwen in het leven, dan geniet ik van waar ik nu ben. Van de prachtige natuur om me heen, onze plek hier op aarde, de liefde in mijn leven. Dankbaarheid voel ik dan in plaats van angst. En ik geniet van de mooie gesprekken die ik heb tijdens de trajecten die ik nu begeleid. Het lopen naast prachtige, moedige vrouwen die diepe pijn onder ogen durven komen. Die tot de bodem durven gaan om te ontdekken wat het nu is wat ze tegenhoud om in het licht te gaan staan. Het pad wat ik zelf ook leef.
Heb het goed!
Liefs, Katrien