Afzien en genieten tijdens het wandelen van het Drenthepad.

Blaren, spierpijn, genieten en heel erg blij zijn.

Dat zijn de steekwoorden van de eerste drie dagen wandelen langs het Drenthepad.

Dag 1 vertrok ik  van station Beilen en voelde me verwonderd.

Blij zocht ik de rood/gele stickers langs de weggetjes. De zon scheen, er waren overal bloemen. Ik voelde me goed, fit, klaar voor een avontuur. Helemaal gelukkig met het volgen van mijn eigen plan. Het voelde bijna een beetje als het vliegtuig nemen naar Australië. En dan hier in Drenthe. Het begon al in de trein. Ik vind het gevoel zo fijn in de trein dat je een soort anonimiteit hebt tussen al je mede reizigers. Niemand weet wat je gaat doen, waar je heen gaat, wie je bent. Op dat moment zit je niet in een rol, geen moeder, geen partner, geen coach. Gewoon een meisje met een rugzak en bergschoenen aan.

De euforie werd een beetje minder toen ik erachter kwam dat mijn geheugenkaartje uit mijn fototoestel nog op de eettafel lag. Het perfectionistje in mij begon even te schelden over stommiteiten en gaf het snel weer op.

Al wandelend door het Drentse land schoten de wildste ideeën door mijn hoofd.

Ach dat hoofd van mij ken ik inmiddels steeds beter. Er kwamen allerlei plannen over stilte tochten lopen in samenwerking met bedrijven. Of dat ik in Amsterdam mijn wandeltochten kon aanbieden aan backpackers vanuit de hele wereld die dan hier in Drenthe met me mee konden lopen. Niks mis met dromen en mooie plannen maken, hoort ook heel erg bij mij. Weet inmiddels alleen wel dat ik niet direct op een nieuwe trein hoef te springen.

Dus ik kwam weer uit de plannen en terug op het wandelpad. Vanuit de velden, dook ik het bos in. Kwam op bekend terrein namelijk Nationaal Park Dwingelderveld. Langs de mooiste vennen. Helemaal alleen, kwam amper iemand tegen behalve veel vogels en schaapjes.

Toen sloeg het weer om en werd het wat spannender.

Al kijkend naar de lucht ging ik sneller lopen. De lucht was donker, op z’n zacht’s gezegd. Toch besloot ik de oversteek van het Dwingelderveld te maken. Ik was zeker van mijn zaak, dacht te weten waar ik was, dus lette niet goed op de rood met gele stickers. Midden op het veld was die donkere wolk boven mij. Gelukkig was ik net bij een klein bosje beland. De storm was heftig. Ik dook in een greppel, maakte een klein balletje van mezelf en lag tien minuten met mn neus in de blaadjes terwijl de hagelstenen op mn rugzak sloegen. Wauw, geweldig die elementen zo voelen. Ik was even één met de storm. Verfrist en blij stond ik op, deed een klein regendansje en liep weer verder.

Toch jammer dat ik de verkeerde kant opliep. Helaas, helaas weer achterhaald door mijn eigen valkuil de snelheid. In al mijn enthousiasme had ik een pijltje de verkeerde kant op genomen. Terwijl het eigenlijk zo simpel is. Volg de signalen, kijk goed, blijf open staat voor wat je ziet. En ik nam de verkeerde afslag. Die mij weliswaar meenam door die geweldige regenbui, maar me ook aan de verkeerde kant van het Dwingelderveld afzette.

Ok, wat nu? Toch ombuigen naar waar ik zijn moest. En over een rul zandpad liep ik ongeveer vier kilometer om. Verstand op nul, gewoon niet denken. En lopen. Strak ritme, flink tempo. Blij was ik toen ik na een veld vol blatende schaapjes de rood/gele stickers weer zag. Inmiddels deed mijn lijf wel wat pijn na ongeveer 24 km struinen. Ik strompelde Ruinen in, plofte op het bankje bij de bushalte en zag dat ik er inclusief wachten 1,5 uur over ging doen om thuis te komen. En naast me stond een bordje met Havelte: 10 km. Wederom geduld, geduld en geduld. Batterij van mijn telefoon was leeg. Dus ik heb ouderwets gewacht en niks gedaan.

Dag 2 werd ik wakker met pijn in de benen. Ik was jarig en mopperde.

Drie kinderen die naar school moesten, mijn route die klaar lag en die ik nergens kon vinden. Vloekend en tierend begon mijn dag. Mijn eigen verjaarsdagkadootje, 15 kilometer wandelen voor de boeg. Lief zette me af in Ruinen. Ik kreeg een kus en de wijze woorden: “wandel het maar lekker van je af, schat.”

Nog steeds mopperend begon ik te lopen in een flink tempo. En langzaam, langzaam ontdooide ik wat in de ochtendzon. Ik was jarig, deed iets wat ik leuk vind en eigenlijk was het leven best mooi. Na een uurtje stond ik voor het Theehuis de Anserdennen en trakteerde ik mezelf op een groot stuk appeltaart met slagroom.

Hierna verder wandelend door de open velden. Best saai stuk, toch kun je weinig anders dan doorlopen. Ook een mooie metafoor voor mij. Doorzette op saaie, regelmatige stukken waar weinig gebeurt is niet mijn sterkste punt. Ik wil graag actie, doen, nieuw, energie. En toch is het soms zo dat het leven soms rustig, kalm en wat saai is. Ik sta dan te popelen om actie, het is zo’n bekend patroon. Terwijl rust en kalmte ook zo fijn kan zijn, vanuit daar kan van alles ontstaan.

Na de ruimte van het veld dook ik een liefelijk bosje in, werd bijna opgegeten door een boze hond en kwam snel in de bewoonde wereld. Bijna thuis en daar wachtte een lieve vriendin met mijn blije kind die samen een appeltaart voor me gingen bakken en mijn stoel versierde. Ik mocht met mijn pijnlijke benen lekker op de bank liggen. En met lief een nieuwe fiets uitproberen. Hoezo, ik vier mijn verjaardag niet?

Dag 3 was anders en bijzonder, want ik was niet meer alleen.

Vandaag had ik gezelschap van iemand die over mijn tocht had gelezen op twitter en vrij spontaan besloot met me mee te wandelen een dagje. Ze was laat. En baalde daar heel erg van. Ik vond het prima, zat lekker in het zonnetje.

Het wandelen samen met iemand was anders. Het tempo lag anders, mijn aandacht lag bij haar en haar verhaal. Het thema vandaag was grenzen bewaken. Je eigen grenzen opzoeken en anderen er niet overheen laten gaan. Wat me ook deed denken aan mijn grenzen waar ik deze dagen zeker fysiek wel tegenaan ben gelopen. Zonder voorbereiding 24 kilometer lopen was ambitieus.

Het was een magisch mooie lente dag, het hele bos zong en bloeide voor ons. Mooie inzichten en diepliggende patronen kwamen boven en de geweldige vrouw die met me meeliep ging met concrete acties weer naar huis. Ze vond het leuke en bijzondere ervaring. Moe maar voldaan besloten we samen dat het na 10 kilometer genoeg was voor vandaag.

En nu is het vrijdag en heb ik heerlijk een ochtendje thuis waar ik lekker kan schrijven en rommelen en mijn lijf de welverdiende rust mag geven. Het waren drie mooie, leerzame, intense dagen. In juni ga ik weer, zin in!

ps: Morgen is de Nationale Wandelcoachdag. Ik kreeg een afzegging binnen dus nog plek voor een individuele wandeling. Wil je kennsmaken? Bel me dan, gaan we morgen een uurtje op pad!